وای از دست این تنهایی . وای از دست این دل بهانه گیر
وای از دست این لحظه های نفس گیر.ای خدا بیا و دست های سردم را بگیر
خسته ام. باز هم دلم گرفته و دل شکسته ام
در حسرت لحظه ای آرامشم. همچنان اشک از چشمانم میریزد و در انتظار طلوعی دوباره ام
هم چیز برایم مثل هم است. طلوع برای همرنگ غروب است. گونه هایم پر از اشک شده و عین خیالم نیست
عادت کرده ام دیگر
عادت کرده ام از همنشینی با غمها.کسی دلسوز من نیست
قلبم رنگ تنهایی به خودش گرفته. دیگر کسی به سراغ من نمی آید. تمام فضای قلبم را تنهایی پر کرده
دیگر در قلبم جای کسی نیست
هرچه خودم را به این در و آن در میزنم آرام نمیشوم. کسی نیست! هرچه اشک میریزم خالی نمیشوم
تا شادم کند. کسی نیست تا مرا از این زندان غم رها کند
دلم گرفته
خیلی دلم گرفته
انگار عمریست آسمان ابریست و باران نمیبارد
انگار این بغز لعنتی نمی خواد بشکند
وای از دست چشم هایم. وای از دست اشک هایم
آرزو به دل مانده ام کسی در پی من نیست و خیلی وقت است تنها مانده ام
نمی گویم از تنهایی خویش تا کسی دلش به حالم بسوزد.  نمی گوشم از درد های خویش تا کسی دلش به درد آید
پای درد دلهایم . اینکه دارم با خود درد دل میکنم به من که میدانم کسی نمیشنید
دلم گرفته. رنگ و رویی ندارد. برایم این لحظه ها . حس خوبی ندارم به این ثانیه ها
میدانم کسی نمی خواند غمهایم را. میدانم کسی نمیشوند حرفهایم را. حتی اگر فریاد هم بزنم کسی
نگاه نمی کند دیوانه ای مثل من را
میدانم کسی در فکر من نیست. تنها هستم و کسی یار و همدمم نیست. میمانم با همین تنهایی و تنها
میمیرم. تا عبد همین دستهای غم را میگیرم